2 Ἀπριλίου

Ἐπετειολόγιον

2-4-1822

Ἡ καταστροφή τῆς Χίου.

Συναξαριστής:

Ἁγιολόγιον

Ὁ Ὅσιος Τίτος ὁ Θαυματουργός

Ψυχὴ μὲ θερμὴ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ὅπως ὁ Κύριος εἶχε πεῖ στοὺς μαθητές του, «ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με», δικό μου, δηλαδή, φαγητὸ εἶναι νὰ πράττω τὸ θέλημα Ἐκείνου (τοῦ Πατέρα Θεοῦ) ποὺ μὲ ἀπέστειλε, ἔτσι συνέβαινε καὶ στὸν ὅσιο Τίτο. Τροφή του ἦταν νὰ πράττει μὲ κάθε τρόπο τὸ θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατέρα καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ τὴν ζωή του γιὰ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ οἰκοδομὴ τῶν ἀδελφῶν του. Ὅταν ἔγινε μοναχός, ἔλαμψε μὲ τὴν φιλάδελφη συμπεριφορά του, τὴν πραότητα καὶ τὴν ἐπιείκεια. Ἦταν χαρακτήρας ποὺ γνώριζε νὰ παραβλέπει, νὰ μακροθυμεῖ, νὰ ἀνέχεται, νὰ συνδιαλέγεται, νὰ διαλύει τὶς παρεξηγήσεις, νὰ κερδίζει γρήγορα τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ κατακτᾷ τὶς καρδιὲς τῶν ἄλλων. Ἔτσι, ἔγινε πνευματικὸς ἡγέτης μεγάλης ἀποδοχῆς καὶ πλῆθος λαϊκῶν καὶ μοναχῶν ζητοῦσαν νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴν συντροφιά του. Μάλιστα, ὁ Θεὸς ἀντάμειψε τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ζωῆς του μὲ τὸ χάρισμα νὰ θαυματουργεῖ. Ἀφοῦ ἔμεινε σταθερὸς στὴν πίστη μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἀποδήμησε στὸν Κύριο, ἀφήνοντας πίσω του πολλοὺς μιμητές.

Οἱ Ἅγιοι Ἀμφιανὸς καὶ Αἰδέσιος

Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Λυδία καὶ ἦταν ἀδέλφια. Στὸ χριστιανισμὸ ὁδηγήθηκαν ἀπὸ τὸν ἅγιο μάρτυρα Πάμφιλο, καὶ σὰν γνήσιοι μαθητές του, προσπαθοῦσαν νὰ μιμηθοῦν τὴν σοφία του καὶ πρὸ πάντων τὸ μαρτυρικὸ τέλος του. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Διοκλητιανὸς κήρυξε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, οἱ ἀδελφοὶ Ἀμφιανὸς καὶ Αἰδέσιος συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἔπαρχο Οὐρβανό. Πρῶτος ἀνακρίθηκε ὁ Ἀμφιανός. Ἀφοῦ ὁμολόγησε τὴν πίστη του μὲ θάῤῥος, τὸν κτύπησαν στὴν ἀρχὴ σκληρά. Ἔπειτα μὲ τὰ πλευρὰ σχισμένα καὶ τὶς σάρκες τῶν ποδιῶν του κομμένες ἀπὸ καυτὸ λάδι, ῥίχτηκε στὸ βυθὸ τῆς θάλασσας καὶ ἐκεῖ βρῆκε μαρτυρικὸ θάνατο. Ὁ ἄλλος ἀδελφός, ὁ Αἰδέσιος, ἀφοῦ ὁμολόγησε καὶ αὐτὸς τὸ Χριστό, ἐξορίστηκε στὴν Αἴγυπτο, ὅπου ὑποβλήθηκε σὲ καταναγκαστικὰ ἔργα. Ἀλλ᾿ ὁ Αἰδέσιος ὑπέμεινε. Διότι ἤξερε καλὰ αὐτὸ ποὺ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: ὅτι δηλαδὴ στοὺς χριστιανοὺς ἔγινε ἡ χάρη ὄχι μόνο νὰ πιστεύουν στὸ Χριστό, ἀλλὰ καὶ νὰ πάσχουν γιὰ τὴν χάρη Του. Ὁ ἄρχοντας ὅμως Ἱεροκλῆς, συμπεριφερόταν βάναυσα στοὺς ἐκεῖ χριστιανούς. Ἀπὸ ἀγανάκτηση τότε ὁ Αἰδέσιος, κάποια μέρα τὸν χαστούκισε δημόσια. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ τὸν βασανίσουν σκληρά, καὶ κατόπιν τὸν ἔῤῥιξαν στὴ θάλασσα.

Ἡ Ἁγία Θεοδώρα ἡ Παρθενομάρτυς

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Τύρο τῆς Φοινίκης καὶ δεκαεπτὰ χρονῶν παρουσιάστηκε στὸν ἄρχοντα τῆς Παλαιστίνης Οὐρβανό, ὁ ὁποῖος τὴν ῥώτησε ἂν πράγματι πιστεύει στὸν Χριστό. Ἡ Θεοδώρα μὲ ἐκπληκτικὸ θάῤῥος ὁμολόγησε ὅτι πράγματι πιστεύει. Τότε τὴν ἔδειραν σκληρὰ στὰ πλευρὰ καὶ τοὺς μαστούς. Κατόπιν τὴν ἔριξαν στὴ θάλασσα, ὅπου παρέδωσε τὴν ψυχή της στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου. Πολὺ πιθανὸ ἡ Ἁγία αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ ἴδια, μὲ τὴν ἁγία Θεοδοσία τῆς 29ης Μαΐου. Διότι τὰ βιογραφικά τους στοιχεῖα εἶναι, σχεδόν, ὅμοια.

Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ποὺ ἄσκησε στὸν κόλπο τῆς Νικομήδειας (1240 μ.Χ.)

Ἔζησε τὸν 13ο αἰῶνα καὶ καταγόταν ἀπὸ τὰ μέρη Βιθυνίας. Ὁ Γρηγόριος, ἀπὸ παιδὶ ἔζησε ζωὴ σύμφωνα μὲ τὰ παραγγέλματα τοῦ Εὐαγγελίου. Στὶς σπουδές του ἀναδείχτηκε εὐφυέστατος καὶ ἐπιμελέστατος. Τὴ μάθησή του αὐτὴ χρησιμοποίησε γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ οἰκοδομὴ τοῦ πλησίον. Μετὰ ἀπὸ καιρὸ ὁ Γρηγόριος ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ φημισμένα μοναστήρια τῆς ἐποχῆς του. Ἐκεῖ ἔλαμψε μὲ τὴν ἀρετή του. Ἀλλὰ μερικοὶ φθονεροὶ μοναχοὶ τὸν συκοφάντησαν, ὅτι δῆθεν ἔκλεψε ἱερὰ σκεύη τῆς Μονῆς. Ἡ ἀθῳότητά του ἀποδείχτηκε, ἀλλ᾿ ὁ Γρηγόριος ἔφυγε ἀπὸ τὸ μοναστήρι ἐκεῖνο καὶ πῆγε σ᾿ ἄλλο, ὅπου μόναζε καὶ ὁ ἀδελφός του. Ἐκεῖ ὁ Γρηγόριος ἀνέπτυξε ἀκόμα περισσότερο τὶς γνώσεις καὶ τὶς ἀρετές του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν κάνουν ἱερέα. Κατόπιν πῆγε σ᾿ ἕνα διπλανὸ χωριό, ὅπου μὲ τὶς γνώσεις καὶ τὴν μεγάλη του πνευματικότητα, βοηθοῦσε τοὺς συνανθρώπους του. Ὁ σατανάς, μέσῳ τῶν ὀργάνων του, τοῦ ἔστησε πολλὲς παγίδες. Ἀλλ᾿ ὁ Γρηγόριος, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, τὶς ξεπέρασε ἄθικτος. Πέθανε σὲ ἡλικία 50 χρονῶν τὴν 2α Ἀπριλίου 1240, ἀφοῦ ἀγωνίστηκε μὲ τὶς γνώσεις του γιὰ τὸν πλησίον μέχρι τελευταίας του πνοῆς.

Ἡ Ἁγία Ebba (Ἀγγλίδα)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτῆς τῆς ἁγίας τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστοφόρου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.