30 Ὀκτωβρίου

Ἐπετειολόγιον

30-10-1940 

Ὁ ἐμπειροπόλεμος Βαλῆς τῆς Θεσσαλονίκης, Μεχμέτ Ἐμίν Πασᾶς, ἐπιτίθεται κατά τῶν Ἑλλήνων στό στρατόπεδο Κασσάνδρας τῆς Χαλκιδικῆς.

Ἁγιολόγιον

Οἱ Ἅγιοι Ζηνόβιος καὶ Ζηνοβία τὰ ἀδέλφια

Κατάγονταν ἀπὸ τὶς Αἰγαῖς τῆς Κιλικίας καὶ ἦταν κληρονόμοι μεγάλης περιουσίας. Ὁ Ζηνόβιος εἶχε σπουδάσει ἰατρική, καὶ ὄχι μόνο πρόσφερε ἀφιλοκερδῶς τὶς ὑπηρεσίες του στοὺς πάσχοντες, ἀλλὰ ἐπιπλέον πλούσια μοίραζε ἀπὸ τὰ ἀγαθά του σ᾿ αὐτούς. Μὲ τὴν συμπεριφορά του αὐτὴ στήριζε τοὺς χριστιανούς, καὶ πολλοὺς εἰδωλολάτρες ἔφερε στὴ χριστιανικὴ πίστη. Ὅταν πληροφορήθηκε αὐτὸ ὁ ἔπαρχος Λυσίας, ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὸν συνέλαβαν. Ὁ Ζηνόβιος μὲ παῤῥησία ὁμολόγησε ὅτι πράγματι εἶναι χριστιανός, καὶ ὅ,τι κάνει, τὸ κάνει γιὰ τὴν σωτηρία ψυχῶν καὶ τὴν δόξα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὁ Λυσίας μὲ αὐστηρότητα τοῦ εἶπε ὅτι ἂν δὲ σταματήσει αὐτὸ ποὺ κάνει καὶ δὲν ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, θὰ μαρτυρήσει φρικτά. Ὁ Ζηνόβιος ἀπάντησε ὅτι τὰ μαρτύρια μποροῦν νὰ βλάψουν τὸ σῶμα του, ἀλλὰ τὴν ψυχή του ποτέ. Διότι λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Καὶ τὶς ὁ κακώσων ὑμᾶς, ἐὰν τοῦ ἀγαθοῦ μιμητοὶ γένησθε;». Ποιός, δηλαδή, θὰ μπορέσει νὰ σᾶς κάνει κακὸ καὶ νὰ σᾶς ἐπιφέρει πραγματικὴ βλάβη, ἂν γίνετε μιμητὲς καὶ ἀκόλουθοι τοῦ ἀγαθοῦ; Ὁ Λυσίας ἀμέσως διέταξε καὶ τὸν βασάνισαν. Τότε παρενέβη ἡ ἀδελφή του Ζηνοβία καὶ ἤλεγξε τὸ Λυσία, ὅτι αὐτὸ ποὺ κάνει εἶναι ἄνανδρο. Ἀλλὰ ὁ ἔπαρχος συνέλαβε καὶ αὐτή, καὶ τελικὰ ἀποκεφάλισε καὶ τοὺς δυό. (Κάτ, ἄλλη ἐκδοχὴ ὁ Ζηνόβιος μαρτύρησε ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς τὸν Ζηνόδοτο καὶ τὴν Θέκλα, καὶ πώς, ὅταν μεγάλωσε ἔγινε ἐπίσκοπος Αἰγῶν, ἐπιτελῶντας πολλὰ θαύματα).

Ὁ Ἅγιος Μαρκιανός Ἱερομάρτυρας ἐπίσκοπος Συρακουσῶν

Βαπτίστηκε καὶ χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο καὶ στάλθηκε ἐπίσκοπος στὶς Συρακοῦσες τῆς Σικελίας. Ἐκεῖ κατέπληξε μὲ τὰ θαύματά του διὰ τῆς προσευχῆς καὶ κατάφερε νὰ ἐκχριστιανίσει τοὺς περισσότερους κατοίκους τῆς περιοχῆς αὐτῆς. Ὁπότε οἱ Ἰουδαῖοι, κινούμενοι ἀπὸ φθόνο, τὸν θανάτωσαν μὲ βίαιο θάνατο καὶ ἔτσι ὁ ἅγιος Μαρκιανὸς πῆρε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Οἱ Ἅγιοι Κοϊντάς, Μήτρας, Νεμεσίων, Πτολεμαῖος, Θεόφιλος, Ἰγένης, Ἰσίδωρος, Κλαύδιος, Ἐπίμαχος, Εὐτρόπιος, Ζήνων, Ἤρων, Ἀμμών, Ἀτήρ, Βήσας, Διόσκουρος, Ἀλέξανδρος, Κρονίων, Ἰουλιανός, Μακάριος καὶ ἄλλοι 13 Μάρτυρες

Μαρτύρησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Δεκίου τὸ 250, στὴν Ἀλεξάνδρεια. Οἱ δυὸ πρῶτοι θανατώθηκαν, μετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, ἀφοῦ ἔχυσαν ἐπάνω τους βρασμένη ἀσβέστη. Οἱ δὲ ἑπόμενοι δυό, ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ βασανίστηκαν ἀπάνθρωπα, στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν. Ἀπὸ τοὺς ἄλλους 13 μάρτυρες, ἄλλους ἔκαψαν ζωντανοὺς καὶ ἄλλους ἀποκεφάλισαν.

Ἡ Ἁγία Εὐτροπία

Ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου καὶ μάταια ὁ ἔπαρχος Ἀπελλιανὸς προσπαθοῦσε νὰ διεγείρει τὴν ψυχὴ τῆς Εὐτροπίας στὶς ὁρμὲς τῆς ζωῆς, τῶν ἀνέσεων, τῶν τέρψεων καὶ τῶν ἡδονῶν, ποὺ ὑποσχόταν σ᾿ αὐτήν, ἂν ἤθελε ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Τέρψη, ἡδονὴ καὶ ἄνεση γιὰ μένα εἶναι, ἔλεγε ἡ Εὔτροπια, τὸ νὰ ζῶ κατὰ τὰ χριστιανικὰ παραγγέλματα. Ἐμᾶς ἑλκύουν ἡ ἐγκράτεια, ἡ λιτότητα, οἱ κακοπάθειες καὶ οἱ θλίψεις γιὰ τοὺς ἄλλους, ἡ δὲ μεγαλύτερη τῶν ἡδονῶν εἶναι ὁ θάνατος γιὰ τὸ Χριστό. Καὶ αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε ἡ μάρτυς καὶ μὲ ἔργα. Οὔτε φυλακή, οὔτε σιδερένια νύχια καὶ ἀναμμένες λαμπάδες πτόησαν ἢ πίκραναν τὴν ψυχή της. Τὰ λόγια της ἐξακολουθοῦσαν θαῤῥαλέα καὶ ἡρωικά, τὸ δὲ κεφάλι της βάφηκε μὲ τὸ αἷμα της. Καὶ τὸ κεφάλι ἐκεῖνο, ποὺ μὲ τέτοιο τρόπο ἔπεσε, ἦταν τὸ τιμιότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο κεφάλι στολισμένο μὲ διαμάντια καὶ στέμματα βασιλικά.

Οἱ Ἅγιοι Κλεόπας ὁ Ἀπόστολος καὶ Ἰωσὴφ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Κλεόπας ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς 70 μαθητὲς τοῦ Κυρίου. Γι᾿ αὐτὸν βλέπε στὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον ΚΔ´ 19-27. Ὁ Κλεόπας, ἔλαβε καὶ αὐτὸς κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ πέρασε τὴ ζωή του κοπιάζοντας γιὰ τὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ δὲ Ἰωσὴφ ἔζησε τὸν 13ο αἰῶνα. Ἔγινε Ἱερομόναχος μετὰ τὸν θάνατο τῆς συζύγου του καὶ διαδέχτηκε στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸν Γερμανὸ Γ´ τὸ 1268. Τὸ 1275 ὑπέβαλε τὴν παραίτησή του, διότι ὁ βασιλιὰς Μιχαήλ, εἶχε ὑπογράψει χωρὶς τὴν θέληση κλήρου καὶ λαοῦ, στὴ Λυὼν τῆς Γαλλίας, τὴν ἕνωση τῆς Ἀνατολικῆς καὶ τῆς παπικῆς Ἐκκλησίας. Στὶς 31 Ὀκτωβρίου 1282 ἐπανῆλθε στὸν θρόνο καὶ ἔκανε πολλὲς καὶ κοπιαστικὲς περιοδεῖες γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει τὴν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ τάξη. Ὅμως, τὸν Μάρτιο τοῦ 1283, ἐξουθενωμένος ἀπὸ τοὺς κόπους, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸ Θεό.

Ἡ Ἁγία Ἀπολλωνία, ἡ Παρθένος καὶ Πρεσβύτης, καὶ οἱ σὺν αὐτῇ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Μάρτυρες (†3ος αἰ.)

Οἱ Ὅσιοι Στέφανος Μιλιούτιν, Θεόκτιστος ὁ ἀδελφός του καὶ Ἑλένη ἡ μητέρα τους, Σέρβοι

Οἱ Ἅγιοι Ἀστέριος, Κλαύδιος, Νέων καὶ Νεονίλλη τὰ ἀδέλφια

Αὐτοὶ ἦταν ἐκ τῆς πόλεως τῶν Λαράνδων, τὸ γένος Ἴσαυροι καὶ ἀδέλφια κατὰ σάρκα, στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ καὶ Λυσίου ἡγεμόνος τῆς Κιλικίας. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας τους, ἔπεσαν στὰ νύχια τῆς κακιᾶς μητριᾶς τους, ποὺ ἤθελε νὰ ἁρπάξει τὴν περιουσία ποὺ τοὺς ἄφησε ὁ πατέρας τους. Τὰ τέσσερα ἀδέλφια δὲν ἐπέτρεψαν στὴ μητριά τους νὰ οἰκειοποιηθεῖ τὴν περιουσία τους, ἀντίθετα ὅμως, μὲ κάθε προθυμία βοηθοῦσαν μὲ τὰ χρήματα αὐτὰ τοὺς φτωχούς. Τότε ἡ μέγαιρα μητριά, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὰ τέσσερα ἀδέλφια, τὰ κατάγγειλε στὸν ἡγεμόνα τῆς Κιλικίας Λυσία, ὅτι ἦταν χριστιανοί. Ἀμέσως συνελήφθησαν καὶ βασανίστηκαν σκληρά. Ἀλλὰ τὸ φρόνημά τους δὲν ἄλλαξε. Τότε ἀποκεφαλίστηκαν καὶ οἱ τέσσερις, τὰ δὲ σώματά τους ῥίχτηκαν στὰ φαράγγια γιὰ νὰ τὰ φάνε τὰ ὄρνεα. Ἀλλ᾿ ἡ ψυχή τους πέταξε ἔνδοξη μπροστὰ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, περιμένοντας τὴ μεγάλη ἡμέρα τῆς μισθαποδοσίας.

Οἱ Ἅγιοι Τέρτιος, Μᾶρκος, Ἰοῦστος (ἢ Ἰησοῦς) καὶ Ἀρτεμᾶς οἱ Ἀπόστολοι ἀπὸ τοὺς 70

Ὁ Τέρτιος ἔγινε δεύτερος ἐπίσκοπος Ἰκονίου μετὰ τὸν Σωσίπατρο. Ἔγραψε δὲ καὶ τὴν πρὸς Ῥωμαίους Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, καθὼς ὁ ἴδιος μαρτυρεῖ (Ρωμ. ιστ´ 22).

Ὁ Μᾶρκος, ἀνεψιὸς τοῦ Βαρνάβα, ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀπολλωνιάδας καὶ μὲ τὸ Εὐαγγελικό του κήρυγμα ἐξολόθρευσε τὸ σέβας τῶν εἰδώλων. (Κολ. δ´ 10).

Ὁ Ἰοῦστος ἔγινε ἐπίσκοπος Ἐλευθερουπόλεως καὶ μὲ τὰ λόγια του καὶ τὰ θαύματά του εἵλκυσε στὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου τοὺς ἐκεῖ ἀπίστους.

Καὶ ὁ Ἀρτεμᾶς ἔγινε ἐπίσκοπος στὰ Λύστρα, καὶ σὰν δόκιμος ὑπηρέτης τοῦ Χριστοῦ διέλυσε στὸν τόπο αὐτὸν τὴν πλάνη τῶν δαιμόνων.

Οἱ Ἅγιοι Ἐννέα Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ πυρός. (Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι μ᾿ αὐτοὺς τῆς 12ης Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Μανουήλ

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. (Ἴσως εἶναι ὁ ἴδιος μ᾿ αὐτὸν τῆς 26ης Μαρτίου).

Ὁ Ἅγιος Δομέτιος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Δήμιος

Αὐτὸς ἦταν δήμιος στὸ ἐπάγγελμα καὶ γνώρισε τὸ θέλημα θεοῦ. Κατόπιν τὸν ἔριξαν σὲ μία φρικτὴ φυλακή, ὅπου μαρτυρικὰ παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸ Θεό. (Ἡ μνήμη του περιττῶς ἐπαναλαμβάνεται ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστὲς καὶ τὴν 25η Μαρτίου).