6 Μαΐου

Ἐπετειολόγιον

6-5-1821

Ψαριανοί ἐπαναστάτες καταλαμβάνουν τό Φρούριο τῆς Ἴμβρου.

6-5-1825

Οἱ πολιορκημένοι τοῦ Μεσολογγίου ἐπιχειροῦν τήν πρώτη μικρή ἔξοδο ἀπό τήν πόλη.

Ἁγιολόγιον

Ὁ πολύαθλος Ἰώβ

Ὁ Ἰὼβ ἀποτελεῖ πρότυπο ἠθικῆς ἀνδρείας καὶ ἀκατάβλητης ὑπομονῆς, γιὰ ὅλους τοὺς δοκιμαζόμενους μέσα στὴν «κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος», ὅπως ὀνόμασαν τὴν ἐπίγεια ζωὴ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἰὼβ ἦταν ἀπὸ τὴν Αὐσίτιδα, κοντὰ στὴ Δαμασκό. Γιὸς τοῦ Ζαρὲθ καὶ τῆς Βοσώρας καὶ προφήτης γιὰ 40 χρόνια, 1925 χρόνια π.Χ. Ὁ Θεὸς τὸν εὐλόγησε σὰν ἄνθρωπο καὶ σὰν οἰκογενειάρχη. Ἀπέκτησε μεγάλο πλοῦτο καὶ εἶχε ἑπτὰ γιοὺς καὶ τρεῖς θυγατέρες. Ἐπίσης, ἐξίσου μεγάλη ἦταν καὶ ἡ ἀρετή του καὶ ὁ σεβασμός του πρὸς τὸ Θεό. Μὲ τὰ ἀγαθά του βοηθοῦσε κάθε συνάνθρωπό του ποὺ εἶχε ἀνάγκη. Ὅμως, γιὰ νὰ λάμψει περισσότερο ἡ ἀρετή του, ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ δοκιμαστεῖ σκληρὰ ὁ Ἰώβ. Σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα ἔχασε ὅλα τὰ ὑπάρχοντά του, μαζὶ μὲ τὰ 10 παιδιά του. Τὸν ἴδιο μάλιστα, μὲ λέπρα στὸ σῶμα, τὸν ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη. Ἀλλὰ αὐτὸς ἔδειχνε μεγάλη ὑπομονὴ καὶ δόξαζε τὸ Θεό. Ἡ σύζυγός του, ὅμως, ἔχασε τὴν ψυχραιμία της, καὶ κάποια μέρα τοῦ λέει νὰ βλασφημήσει τὸ Θεὸ καὶ ἂς πεθάνει. Ὁ Ἰὼβ με πραότητα τῆς ἀπάντησε: «Ὥσπερ μία τῶν ἀφρόνων γυναικῶν ἐλάλησας. Εἰ τὰ ἀγαθὰ ἐδεξάμεθα ἐκ χειρὸς Κυρίου, τὰ κακὰ οὐχ ὑποίσομεν;». Δηλαδή, μίλησες σὰν νὰ εἶσαι μία ἀπερίσκεπτη καὶ ἀνόητη γυναῖκα. Ἂν τὰ ἀγαθὰ τὰ δεχθήκαμε εὐχάριστα ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Κυρίου, τὶς θλίψεις καὶ τὶς συμφορὲς δὲ θὰ τὶς ὑπομείνουμε; Ἔτσι, ἔλαμψε ἡ ἀρετὴ τοῦ Ἰώβ, καὶ ὁ Θεὸς ὄχι μόνο σταμάτησε τὶς δοκιμασίες του, ἀλλὰ τοῦ χάρισε πολὺ περισσότερα ἀγαθὰ ἀπὸ πρῶτα. Ὁ Ἰὼβ ἔζησε συνολικὰ 248 χρόνια.

Οἱ Ὅσιοι Μάμας, Παχώμιος καὶ Ἱλαρίων

Ἔζησαν ζωὴ ἀσκητικὴ καὶ μὲ ἀγαθοεργίες, καὶ ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Γίνεται δὲ ἡ σύναξή τους στὶς Ὄχειαις.

Ὁ Ἅγιος Δημητρίων

Μαρτύρησε ἀφοῦ θανατώθηκε μὲ βέλη.

Οἱ Ἅγιοι Δάναξ, Μέσιρος καὶ Θερινός (ἢ Θηριανός)

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτῶν ἐν τῷ μαρτυρίῳ αὐτῶν τῷ ὄντι ἐν τῷ Δευτέρῳ.

Ὁ Ἅγιος Δονᾶτος

Μαρτύρησε ἀφοῦ θανατώθηκε μὲ βέλη.

Ὁ Ἅγιος Βάρβαρος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἁγίων Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ στὴ Μονὴ τοῦ Ψαμαθία

Ἄλλες πληροφορίες σχετικῶς μὲ τὴν ἀνάμνηση αὐτῶν τῶν ἐγκαινίων δὲν βρίσκουμε.

Ὁ Ὅσιος Σεραφεὶμ ποὺ ἀσκήτευσε στὸ ὄρος Δομποὺ Λεβαδείας

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Κατὰ τὴν Ἀκολουθία ὅμως ποὺ συνέταξε ὁ ἐπίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος Μεταξᾶς καὶ ἐκδόθηκε στὴν Αἴγινα τὸ 1828, καὶ στὴν Ἀθήνα τὸ 1855 καὶ 1885, ὁ ἀσκητὴς αὐτὸς εἶχε πατρίδα τὸ χωριὸ Ζέλι τῆς Βοιωτίας. Οἱ γονεῖς του ἦταν εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετοι, ἔτσι βέβαια ἀνέθρεψαν καὶ τὸν Σεραφείμ. Ὁ Ὅσιος ἀπὸ μικρὸς εἶχε κλίση στὰ θεῖα καὶ στὴ μοναχικὴ ζωή. Ὁπότε σὲ νεαρὴ ἡλικία, παρὰ τὴν φυσιολογικὴ ἀντίδραση τῶν γονέων του, πῆγε στὸ Μονύδριο τοῦ Προφήτη Ἠλία, στὸ ὄρος Κάρκαρα. Ἐκεῖ ἔκτισε ναὸ στὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος καὶ ἀσκήτευε. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε συχνὲς ἐπισκέψεις ἀπὸ γονεῖς καὶ φίλους, ἐγκατέλειψε τὸ ἀγαπημένο του σπήλαιο καὶ πῆγε στὸ Μοναστήρι τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων. Ἀλλὰ ἔφυγε καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, καὶ πῆγε στὸ Μοναστήρι τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Σωτῆρα, ποὺ βρίσκεται στὸ Σαγμάτιο ὄρος μεταξὺ Θηβῶν καὶ Εὐβοίας. Ἐκεῖ ἔλαμψε σὰν πνευματικὸς ἀστέρας πρώτου μεγέθους καὶ ὁ ἡγούμενος τὸν ἔκανε μοναχὸ μὲ τὸ ὄνομα Σεραφείμ, καὶ ἀργότερα τὸν χειροτόνησε Διάκονο καὶ πρεσβύτερο. Γιὰ νὰ ἀποφύγει ὅμως τὴν φήμη τῶν ἀρετῶν του, μὲ τὴν ἄδεια τοῦ ἡγουμένου, ἔφυγε ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ Μοναστήρι καὶ ἔφθασε δυτικὰ τοῦ Ἑλικῶνα στὴν τοποθεσία Δόμου. Ἐκεῖ ἔκτισε ναὸ στὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος, καθὼς ἐπίσης καὶ μερικὰ κελιά, μάζεψε μερικοὺς μοναχούς, μὲ τοὺς ὁποίους παρέμεινε ἐκεῖ γιὰ 10 χρόνια, κάνοντας ἔργα ἀρετῆς καὶ διδάσκοντας τοὺς μαθητές του τὰ σωτήρια διδάγματα τῆς μοναδικῆς τοῦ Εὐαγγελίου ζωῆς. Ἔτσι ἀσκητικὰ καὶ ὅσια ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ -ἀφοῦ προεῖδε τὸν θάνατό του- στὶς 6 Μαΐου τοῦ 1602 ἡμέρα τῆς Μεσοπεντηκοστῆς. Ἔζησε σύνολο 75 χρόνια. Λέγεται μάλιστα ὅτι ἔκανε καὶ ἀρκετὰ θαύματα.

Ὁ Ὅσιος Ἰώβ ὁ θαυματουργός, (Ῥῶσος (†1651)

Ὁ Ἅγιος Eadbert (Σκωτσέζος)

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστοφόρου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.