23 Ἰανουαρίου

Ἁγιολόγιο

Ἅγιος Κλήμης ἐπίσκοπος Ἀγκύρας καὶ ὁ Ἅγιος Ἀγαθάγγελος

Ὁ πατέρας τοῦ Κλήμη ἦταν εἰδωλολάτρης. Πέθανε, ὅμως, νωρὶς καὶ ἡ ἀνατροφὴ τοῦ Κλήμη ἔγινε μὲ ὅλη τὴν χριστιανικὴ ἐπιμέλεια, ἀπὸ τὴν εὐσεβέστατη μητέρα του. Ὅταν μεγάλωσε, ἡ παιδεία του, ἡ φιλανθρωπία του καὶ οἱ ἄλλες φημισμένες ἀρετές του τὸν ἀνέδειξαν ἐπίσκοπο τῆς πατρίδας του Ἀγκύρας. Τὸ μεγάλο ἀξίωμα δὲν τὸν ἔκανε νὰ πέσει στὴ μεγάλη παγίδα τῆς ἀλαζονείας, Ἀντίθετα, ἀνέπτυξε περισσότερο τὴν ἐνεργητικότητά του, γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς πνευματικὲς καὶ ὑλικὲς ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του. Ἐκεῖνο, ὅμως, ποὺ πρέπει νὰ προσέξουμε ἰδιαίτερα στὸν ἐπίσκοπο Κλήμη, εἶναι ὅτι φρόντιζε πατρικὰ γιὰ τὰ ὀρφανὰ καὶ τοὺς φτωχούς. Παρηγοροῦσε τοὺς πάσχοντες, μὲ ἰδιαίτερη προσοχὴ ἔπαιρνε στὴν Ἐκκλησία παιδιὰ ἐγκαταλελειμμένα καὶ ἔκθετα, φροντίζοντας ὄχι μόνο γιὰ τὴν συντήρησή τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν κατήχηση καὶ βάπτισή τους. Ὅλα αὐτά μας δίνουν τὸ δικαίωμα νὰ ποῦμε ὅτι ἡ πίστη του ἦταν ζωντανή, μὲ ἔργα. Διότι «ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχει, νεκρά ἐστι καθ᾿ ἑαυτήν».Ἡ πίστη, δηλαδή, ἂν δὲν ἔχει σὰν καρπὸ ἔργα ἀρετῆς, εἶναι ἀπὸ τὴν ῥίζα της νεκρή. Ὁ Θεός, ὅμως, θέλησε νὰ δοκιμάσει τὸν Κλήμη καὶ ἀπὸ τὸ καμίνι τοῦ μαρτυρίου. Ἐπὶ βασιλείας Διοκλητιανοῦ, λοιπόν, βασανίζεται φρικτὰ καὶ τὰ ὑπομένει ὅλα καρτερικότατα, μέχρι ποὺ τὸν ἀποκεφαλίζουν, ἐπισφραγίζοντας, ἔτσι, μὲ τὸ μαρτύριο τὴν μεγάλη καὶ ζωντανή του πίστη. Ὁ δὲ Ἀγαθάγγελος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥώμη καὶ ἔγινε χριστιανὸς ἀπὸ τὸν ἅγιο Κλήμεντα, τὸν ὁποῖο ἀκολούθησε. Συμμερίστηκε μάλιστα τὶς περιπέτειές του καὶ τὰ βασανιστήριά του, καὶ πέθανε μαζί του μὲ ἀποκεφαλισμό.

Ὁ Ὅσιος Εὐσέβιος

Ἦταν κλεισμένος μέσα σ᾿ ἕνα κελὶ πολὺ μικρὸ καὶ σκοτεινό, ἐπειδὴ δὲν εἶχε κανένα παράθυρο, καὶ ἐκεῖ σκληραγωγοῦσε μὲ διάφορες ἀσκήσεις τὸ σῶμα του. Ὕστερα ἀπὸ συνεχῆ παρακίνηση ἑνὸς πνευματικοῦ του ἀδελφοῦ, τοῦ Ἀμμιανοῦ, πῆγε σὲ μοναστήρι γιὰ νὰ δεχτεῖ τὴν προστασία καὶ τὴν ἡγουμενία τῶν ἀδελφῶν. Ἐκεῖ ζοῦσε μὲ πραότητα, ταπεινοφροσύνη καὶ πολλὴ ἄσκηση. Ἔτρωγε κάθε τρεῖς ἢ τέσσερις ἡμέρες. Εἶχε σιδερένια ζώνη στὴ μέση του καὶ βαρεῖα ἁλυσίδα στὸ λαιμό του. Ὅταν κάποιος τὸν κατηγόρησε γι᾿ αὐτό, ὁ Εὐσέβιος ἀπάντησε: «Τὸ κάνω αὐτὸ γιὰ νὰ ἀποφύγω τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου, ποὺ προσπαθεῖ νὰ μὲ στερήσει ἀπὸ μεγάλα πράγματα. Δηλαδὴ τὶς ἀρετές, τὴν σωφροσύνη καὶ τὴν δικαιοσύνη. Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν καὶ ἐγώ, ἔστησα πόλεμο ἐναντίον του μ᾿ αὐτὰ τὰ μικρὰ κακοπαθήματα, διότι ἂν μὲ νικήσει δὲν θὰ ὑπερηφανευθεῖ πολύ, ἂν ὅμως νικηθεῖ ἀπὸ μένα, θὰ εἶναι γιὰ γέλια, ἐπειδὴ οὔτε στὰ μικρὰ μπόρεσε νὰ μὲ νικήσει». Ἔτσι λοιπὸν θεάρεστα ἀφοῦ ἔζησε ὁ Ὅσιος Εὐσέβιος, παρέδωσε εἰρηνικὰ τὴν ψυχή του στὸν Κύριο.

Ὁ Ὅσιος Μαϋσιμᾶς ὁ Σύρος.

Οἱ γραμματικές του γνώσεις ἦταν μέτριες. Διακρίθηκε ὅμως, γιὰ τὴν πολὺ ἐνάρετη ζωή του. Ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση ἦταν μᾶλλον ἄσχημη. Καὶ ὅμως, ἐνῷ ὁ ἴδιος ντυνόταν μὲ παλιὰ φορέματα, τὰ φιλάνθρωπα ἔργα του ἦταν πλούσια καὶ ἀμέτρητα. Τὸ κελλί του ἔμενε πάντοτε ἀνοικτὸ γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς ξένους, ἐφοδιαζόμενος δὲ μὲ σιτάρι καὶ λάδι, μοίραζε σ᾿ ὅσους ἀπ᾿ αὐτοὺς εἶχαν ἀνάγκη. Ὅταν κάποτε πληροφορήθηκε ὅτι ὁ ἄρχοντας τῆς κωμοπόλεώς τους καταπίεζε τοὺς γεωργούς, δὲν δίστασε νὰ παρουσιασθεῖ μπροστὰ στὸν ὑπερήφανο καὶ λαμπροφορεμένο ἐκεῖνο ἐγωιστὴ μὲ τὰ φτωχικά του ῥοῦχα, καὶ νὰ τοῦ δώσει μαθήματα δικαιοσύνης καὶ εὐγενείας. Ἔτσι μὲ τέτοιες ἅγιες ἀσχολίες τελείωσε τὴν θεοφιλὴ ζωή του. (Ἡ μνήμη του ἐπαναλαμβάνεται καὶ στὶς 13 Φεβρουαρίου σὰν Μαϊουμᾶς).

Ὁ Ὅσιος Σαλαμανής ὁ Ἡσυχαστής

Φίλος της ἐρημικῆς ζωῆς, ἔστησε τὸ κελλί του πέραν τοῦ ποταμοῦ Εὐφράτη στὸ χωριὸ Καπερσανά. Ὁ ἐκεῖ ἐπίσκοπος, πληροφορήθηκε γιὰ τὴν ἀρετή του καὶ πῆγε ὁ ἴδιος καὶ τὸν συνάντησε, γιὰ νὰ τὸν πείσει νὰ δεχτεῖ τὴν ἱεροσύνη. Ἀλλ᾿ ὁ Ὅσιος ἀρνήθηκε καὶ ἀρκέστηκε στὴν ἥσυχη προσευχὴ καὶ μελέτη του καὶ στὰ καλά, ποὺ ἔκανε παρηγορῶντας καὶ ὁδηγῶντας διάφορες ψυχές, ποὺ προσέρχονταν σ᾿ αὐτόν.

Ὁ Ἅγιος Ἀχόλιος ἢ Ἀσχολίας ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἔδρασε τὰ ἔτη 360-383 καὶ ἦταν γνωστὸς γιὰ τὶς ἀρετές του. Ἐβάπτισε τὸν αὐτοκράτορα Θεοδόσιο, ὁ ὁποῖος ἐξαιτίας του ἐξέδωσε τὸ 380 τὸ περίφημο διάταγμα (Edictum) τῆς Θεσσαλονίκης. Ἔλαβε μέρος στὴ Β´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ὁ Μέγας Βασίλειος τὸν ἀποκαλεῖ φωστῆρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπὶ τῆς ἀρχιερατείας του ἡ Θεσσαλονίκη ἦταν κέντρο τῆς χριστιανοσύνης.

Οἱ Ἅγιοι Δύο Μάρτυρες οἱ ἐν τῷ Παρίῳ

Μαρτύρησαν ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν μέσα σ᾿ ἕνα λάκκο, στὴν πόλη Πάριον. Αὐτὴ ἦταν πόλη παραθαλάσσια με λιμάνι, μεταξὺ Κυζίκου καὶ Λαμψάκου, πού, κατὰ τὸν Μελέτιο, κτίστηκε ἀπὸ τοὺς κατοίκους τοῦ νησιοῦ Πάρος, ὁπότε ἀπ᾿ αὐτοὺς ὀνομάστηκε Πάριον.

Ὁ Ἅγιος Γεννάδιος ὁ ἐν Κοστρόμᾳ, ὁ Λιθουανός

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Ἡ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ Ἡνωμένη Εὐρώπη» τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη,Ἔκδ. Ἑπτάλοφος, Ἀθῆναι 1997.