13 Ἀπριλίου

Ἐπετειολόγιον

13-4-1204

Κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Σταυροφόρους.

13-4-1822

Τό Ὁλοκαύτωμα τῆς Νάουσας. 13 νέες γιά νά ἀποφύγουν τήν ἀτίμωση πέφτουν στόν καταρράκτη τῆς  Ἀραπίτσας.

Συναξαριστής:

Ἁγιολόγιον

Ὁ Ἅγιος Μαρτῖνος Πάπας Ῥώμης

Γεννήθηκε στὴν κεντρικὴ Ἰταλία, στὸ Τόδι τῆς Ὀμβρικῆς. Ἔγινε Πάπας Ῥώμης τὴν ἐποχὴ ποὺ τὴν Ἐκκλησία ταλαιπωροῦσε ἡ αἵρεση τῶν Μονοθελητῶν. Δυστυχῶς, τότε καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχε πέσει στὰ δίχτυα αὐτῆς τῆς αἵρεσης, διότι ὁ Πατριάρχης Παῦλος ὁ Β´ ἦταν ὑπέρμαχος τοῦ Μονοθελητισμοῦ, μαζὶ μὲ τὸν αὐτοκράτορα Κώνστα τὸν Β´. Ὁ Πάπας Μαρτῖνος, ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, προσπάθησε μὲ ἐπιστολή του, ἀλλὰ καὶ μὲ εἰδικοὺς ἀπεσταλμένους κληρικούς, νὰ ἐπαναφέρει τὸν Πατριάρχη Παῦλο στὸ ὀρθόδοξο δόγμα. Μάταια, ὅμως. Ὁ Πατριάρχης, ἐπηρεαζόμενος ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα, ἐπέμενε στὸ Μονοθελητισμὸ καὶ ἐξόρισε τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Μαρτίνου σὲ διάφορα νησιά. Μάλιστα, ὁ Κώνστας ὁ Β´ ἔστειλε καὶ συνέλαβαν μὲ δόλο καὶ τὸν ἴδιο τὸ Μαρτῖνο καὶ ἀφοῦ τὸν ὁδήγησαν αἰχμάλωτο στὴν Κωνσταντινούπολη, κατόπιν τὸν ἐξόρισαν στὴ Χερσώνα. Ἐκεῖ, πέθανε στὶς 16 Σεπτεμβρίου τοῦ 655, ἀφοῦ κυβέρνησε τὴν ἐκκλησία του ἕξι χρόνια. Τὸ σπουδαιότερο, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ θάνατος τὸν βρῆκε ἀγωνιζόμενο στὶς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας, «ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας». Δηλαδή, νὰ διδάσκει ὀρθά, χωρὶς πλάνη, τὸ λόγο τῆς ἀλήθειας. (Ἡ μνήμη του, ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, ἐπαναλαμβάνεται καὶ στὶς 16 καὶ 20 Σεπτεμβρίου).

Μνήμη Δύο Ἁγίων Δυτικῶν Ἐπισκόπων

Οἱ δυὸ ὁμολογητὲς αὐτοὶ δυτικοὶ ἐπίσκοποι, ἐξορίστηκαν στὴ Χερσώνα μαζὶ μὲ τὸν Ἅγ. Μαρτῖνο, ὅπου μετὰ ἀπὸ πολλὲς ταλαιπωρίες πέθαναν.

Οἱ Ἅγιοι Κυντιλιανός. Μάξιμος καὶ Δάδας

Ἔζησαν στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ, καὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ὀζοβία. Ὅταν ἔγινε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, φυλακίστηκαν. Κατόπιν τοὺς κτύπησαν σκληρὰ καὶ τοὺς ἔριξαν πάλι στὴ φυλακή. Ἐκεῖ οἱ εἰδωλολάτρες κατέβαλαν πολλὲς καὶ ποικίλες προσπάθειες, γιὰ νὰ τοὺς παρασύρουν στὴν ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοὶ ὅμως ἔμειναν πιστοὶ μέχρι τέλους καὶ ἀξιώθηκαν τοῦ μαρτυρικοῦ στεφάνου, ἀφοῦ ἀποκεφαλίστηκαν γιὰ τὴν πίστη τους.

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ὁ Πέρσης

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἦταν χριστιανὸς ἀπὸ τὴν Περσία καὶ πῆγε στὸν ἐπίσκοπο Συμεὼν γιὰ νὰ διδαχθεῖ τελειότερα τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ὅταν ἐπέστρεφε στὸ σπίτι του, στὸ δρόμο, δίδασκε στοὺς προσερχόμενους σ᾿ αὐτὸν τὰ περὶ τῆς οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι κατόρθωσε νὰ φέρει στὴ Χριστιανικὴ πίστη πολλοὺς ἀπίστους καὶ νὰ τοὺς βαπτίσει. Οἱ πυρολάτρες ὅμως Πέρσες τὸν κατάγγειλαν στὸν βασιλιά, ὁ ὁποῖος τὸν συνέλαβε καὶ ἀφοῦ δὲν μπόρεσε νὰ τὸν μεταπείσει ὁ ἴδιος, τὸν παρέδωσε στοὺς ἀρχιμάγους γιὰ νὰ τὸν πείσουν αὐτοὶ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἀφοῦ καὶ αὐτοί, κατόπιν πολλῶν βασανιστηρίων, δὲν μπόρεσαν νὰ τὸ κατορθώσουν, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι πῆρε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ Ἅγιος Θεοδόσιος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Ζωΐλος ὁ Ῥωμαῖος

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν κρέμασαν ἐπάνω σὲ ξύλο.

Ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἡ βασίλισσα καὶ Γερόντιος ὁ ὑπηρέτης της

Ἡ μνήμη τους δὲν φαίνεται πουθενὰ στοὺς Συναξαριστές. Τοὺς συναντᾶμε στὸ Λαυριωτικὸ Κώδικα 70, ὅπου ὑπάρχουν καὶ οἱ ἑξῆς πληροφορίες: ἡ Θεοδοσία ἦταν κόρη τοῦ βασιλιᾶ Ἀδριανοῦ (117-138) καὶ ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἔλθει σὲ γάμο κοινωνία, ὅπως ἤθελαν οἱ γονεῖς της, ἐγκατέλειψε τὸ παλάτι μαζὶ μὲ τὸν ὑπηρέτη τῆς Γερόντιο καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὴν πόλη μεταμφιεσμένη σὲ ζητιάνα. Πῆγε στὴν Ἱερουσαλήμ, προσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ περιηγήθηκε ὅλα τὰ ἐκεῖ μοναστήρια, ὅπου γνώρισε ὅλες τὶς ἀρετὲς τῶν Ὁσίων. Κατόπιν κλείστηκε σ᾿ ἕνα κελλὶ καὶ ἔκανε αὐστηρὴ ἄσκηση μὲ ἀγρυπνίες, νηστεῖες καὶ προσευχή. Τὸν δὲ ὑπηρέτη της τὸν ἔβαλε σὲ μοναστήρι, ὅπου ἔγινε μοναχὸς καὶ ἀφοῦ ἔφτασε σὲ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἡ δὲ Ἁγία, ἀφοῦ καὶ αὐτὴ ἔφτασε σὲ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς, ἀπέκτησε προορατικὸ χάρισμα καὶ προεῖδε τὸ τέλος της. Ἔτσι, φώναξε τὸν ἐκεῖ ἐπίσκοπο, κοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στὸν Θεό. Τὸ Συναξάρι ὅμως αὐτό, μᾶλλον εἶναι φανταστικὸ καὶ συγχέεται μὲ αὐτὸ τῶν Ἁγίων Γερόντιου καὶ Βασιλείδη τῆς 1ης Ἀπριλίου.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Πελοποννήσιος

Βλέπε βιογραφία του τὴν 14η Ἀπριλίου.

Ἀνάμνηση τῆς ἀνακομιδῆς καὶ κατάθεσης στὸν ἱερὸ ναὸ ἁγίου Ἰωάννου Λευκωσίας (1967) τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ νεομάρτυρα ἁγίου Γεωργίου τοῦ Κυπρίου, ἀπὸ τὴν Ἄκκρα (Πτολεμαΐδας)